Zaterdag 11 september 2021
Na een verschrikkelijke nacht vol buikpijn door, vermoedelijk, het eten bij een restaurant in Schynige Platte en de bijbehorende gevolgen....no worries ik zal niet in details treden, maar ik zag de Jungfrau marathon in gedachten aan mij voorbij gaan. Ook Miranda bleef niet gespaard.
De wekker ging om 05.40 uur en ik sta direct naast mijn bed. Ik neem nog wat voorzorgsmaatregelen en voel dat het verantwoord is om te lopen. Eten beperk ik deze ochtend, terwijl dit normaliter een essentieel punt is voor het lopen van een goede marathon. Eveneens het drinken beperk ik, om mijn maag rust te geven. Om 06.45 uur staan Klaas, Roy en Levi voor onze deur om gezamenlijk naar de startlocatie te rijden te Airport Interlaken. Wederom een gewijzigde start op een marathon in verband met COVID-19 maatregelen. Stiekem vind ik deze locatie veel mooier, want wanneer krijg je nou deze unieke kans om te starten vanaf een vliegveld.
We halen ons startnummer op en kunnen rustig de tijd nemen om nog even te plassen en richting het startvak te lopen. Ik voel me ontspannen, ondanks dat ik nog enige innerlijke issues met mijn darmen heb .
Ik weet wat mij te wachten staat, omdat ik de marathon precies een jaar geleden met mijn loopmaatjes als training gelopen heb. Ik weet dat het een zwaar parcours is, die zeker niet geschikt is voor een ongetrainde of minder getrainde loper. Met name door de vele hoogtemeters vanaf kilometer punt 26 en de best wel strakke tijdslimiet die de organisatie oplegd. Ruim 2200 hoogtemeters . Ondanks mijn gevoelige kuit en mijn besef dat dit de tweede extreme marathon is binnen 7 dagen tijd. Ja ja....Jordanië voelde ik nog in mijn kuiten, maar ik heb er wel het vertrouwen in dat ik ook deze marathon ga finishen no matter what!
Vlak voor de start signaal komt het Zwitserse volkslied nog ter ore en dan komen de gezonde zenuwtjes het lichaam binnen. Yes....5,4,3,2,1 and go go go. Klaas, Levi en ik lopen gezamenlijk en het voelt goed. De eerste kilometers vliegen voorbij. Wat een fijn gevoel om weer midden in de "hardloop massa" te mogen hardlopen. Overall blije en gespannen gezicht en uitzichten die op een ansichtkaart zouden kunnen staan. Op kilometer 4 is de eerste klim een feit. Oh jeetje mijn kuiten protesteren iets, maar goed dat mag ook wel.
Vanaf dit punt is het tot kilometer 26 en komen en gaan van klemmetjes en zijn de kilometers zeker voelbaar met het ook wel welbekende valse plat aan kilometers. Mijn kuiten kunnen deze situatie om een redelijk vlot tempo nog amper aan. Als ik mijn maatjes aan geef dat ik het prima vind dat ze op een mooi tempo door mogen lopen zonder mij, geven ze beiden aan dat het te vroeg is om de handdoek in de ring te gooien en dat ik gewoon door moet lopen. Ik weet dat ze hierin ook gelijk hebben, maar ik voel me als een blok aan hun benen. Toch hebben ze gelijk en weet ik mijn tempo weer redelijk te herpakken.
Net iets voor de de welbekende Muur van Wengen staan de supporters die ons nog extra motivatie in spreken! Hoe dankbaar kunnen we zijn voor deze lieve motivatie.
Eenmaal bij de muur van Wengen, die met een grote en duidelijke boog staat aangegeven, begint de ellende. Een steniging van 450 meter over een kleine vijf kilometer. Mijn kuiten staan op knappen. Niet alleen vanwege mijn kuiten, maar ook onder normale omstandigheden is hardlopen geen optie en is wandelen zelfs nog een opgave. Dit jaar gaat het mijn loopmaatjes duidelijk makkelijker af, dan dat het mij af gaat.
Wat een ellende de kramp schiet iedere keer in mijn kuiten. Ik baal van de situatie. Bij een EHBO post laat ik mijn benen masseren. Een mooie gelegenheid voor Klaas en Levi om even een sanitaire stop te houden en te genieten van de kwelling die ik voel. Haha thanks maatjes, want zonder jullie weet ik niet of ik dit mentaal had kunnen herpakken. We vervolgen onze weg en ok de massage geeft wat verlichting, maar iedere keer als ik tempo aan zet schiet de kramp erin. Ach ja...ik voel aan dat deze resterende, nog vele kilometers, een soort van lange interval training gaan worden. Tot Lauterbrunnen lopen we ook zo verder en daarna zijn er ook weer stukken dat we tempo kunnen pakken tot er weer behoorlijk moet worden geklommen.
Ondertussen protesteren mijn darmen en maag ook nog steeds en eet ik alleen maar vaste voeding. Geen gelletjes! Wel voldoende vocht.
Daarna gaat het eigenlijk wel weer redelijk goed en wisselen hardlopen en wandelen elkaar af. De laatste 4 kilometers komen in zicht en daarmee ook de laatste 4 zware kilometers met een enorme klim. Vooral de laatste kilometer heeft een steigings percentage van 18%, maar first things first. We moeten nog aan die ellendige klim beginnen. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Enerzijds is het zo mooi, want de omgeving is adembenemend mooi en anderzijds voel ik de fysieke pijn. Ik loop tegen mijn grenzen aan. Dit is voor iedereen zwaar, maar Klaas en Levi peppen mij enorm op. Ik hoor mijzelf zeggen : " ik wil niet meer praten, maar gewoon finishen", waarop Klaas zegt dat hij blij is dat hij mij eindelijk eens stil heeft gekregen . Diep van binnen voel ik deze mooie woorden, want ik zie het ergens ook als compliment voor al onze mooie trainingen.
De laatste kilometers biggelen de tranen meerdere keren over mijn wangen. Ik laat mijn emoties gewoon maar gaan. Het zijn mixed emotions. Mijn lichaam en geest werken niet meer samen en ergens gelukkig maar, want als mijn verstand de fysieke pijn zou waarnemen had ik waarschijnlijk geen stap meer gezet. Nee maar eerlijk is eerlijk ik geniet ook, want het uitzicht is fenomenaal en had ik voor geen goud willen missen. Het is zwaar en prachtig. Het parcours is ten opzichte van voorgaande jaren nog verzwaard door het laatste stuk van de marathon nog eens extra hoogtemeters toe te voegen. De laatste honderden meters is geen aangename daling dit jaar, maar een forse klim en ook deze voltooi ik. Hand in hand met mijn loopmaatjes Klaas en Levi finishen we deze gave en extreme marathon en dan kan ik mijn tranen geheel niet meer bedwingen!! Wauw wauw wauw, ik mag finishen met mijn loopmaatjes waar ik dagelijks mee train, in een omgeving die GE-WEL-DIG is. Dankbaar! Heel dankbaar! Het besef was er zeker. 2 extreme marathons binnen 7 dagen voltooien voelt ook badass, maar was zeker niet mogelijk geweest zonder de steun van Hans en de kinderen, want Hans is mijn allergrootste steun en vol trots helpt hij me altijd in de voorbereidingen. Een klein gevoel van trots ben ik ook wel op mijzelf, want dit had ik een paar jaar geleden niet durven dromen om te kunnen doen door mijn autoimmuun ziekte. Jungfrau marathon je was verschrikkelijk in alle opzichten. Verschrikkelijk mooi, verschrikkelijk zwaar en toch verschrikkelijk genoten!
Reactie plaatsen
Reacties
Hey Lisanne, deze marathon hebben we ook samen gelopen, alleen kende ik je toen nog niet.
Je.verhaal is zo herkenbaar en ik had niet eens een blessure haha