Maandag 15 april 2019
oftewel raceday. Zenuwen voor de marathon heb ik niet, al ruim van te voren heb ik voor mijzelf de keuze gemaakt om de tijd los te laten en gewoon te gaan lopen en te genieten van de marathon. Ik heb zelfs het parcours niet bekeken, het enige wat ik weet is dat we starten in Hopkinton park en finishen in Boston Boylton Street. De zenuwen die ik heb zijn eigenlijk alleen over hoe ik op de locatie kom waar de bussen staan die ons naar het startgebied brengen. Ons verblijf is in Revere en dat ligt circa 10 km buiten het centrum.
Al ruim voor de wekker ben ik wakker (04.00 uur). Iets wat de hele week een beetje gewoonte lijkt te zijn. Vroeg op en weinig slaap. Mooi de tijd om lekker te ontbijten, aan te kleden, haar te doen en de tijd op de klok weg kijken. Samen met Hans de laatste check of ik alles mee heb, want ik ben een warbol in het kwadraat. Nog een laatste keer naar de weersvoorspellingen kijken... ik beslis last minute om mijn arm sleeves en handschoenen niet mee te nemen, want de voorspelling is veel regen met een prima temperatuur.
Om 05.10 uur bestel ik een Uber, gezien de drukte neem ik geen risico en ben liever wat eerder bij de start. Alles verloopt voorspoedig. Uber is op tijd en ik ben als een van de eerste lopers bij het gebied waar de bussen staan die ons naar het startgebied moeten brengen. Daar word ik meteen benaderd door de televisie zender Boston10 of ik iets wil vertellen tijdens de live uitzending. Natuurlijk prima! Leuk zelfs! Niet veel later gaan we live en mag ik wat zeggen voor de Boston televisie. Daarna door de security en op naar de gele schoolbussen die klaar staan voor vertrek. Ik stap in de allereerste bus die vertrekt naar Hopkinton park.
Ik kijk om me heen en ik merk op dat ik alleen maar met heren in de bus zit. De sfeer is prima, iedereen is enthousiast en ik hoor alleen maar snelle tijden voorbij komen van ruim onder de 3 uur. Het weer daar en tegen is een stuk minder positief. Heb komt met bakken uit de lucht en niet veel later begint het te onweren. Het is noodweer!! Opeens mindert de chauffeur vaart en stopt bij een tankstation. De chauffeur heeft orders gekregen van de organisatie om z.s.m. te stoppen met rijden. I.v.m. het noodweer is het niet mogelijk om verder te rijden naar Hopkinton park. Om me heen zie ik diverse lopers op hun mobieltje de weersvoorspelling checken. Het ziet er slecht uit! Een groot onweersfront! De chauffeur zegt: " de organisatie wil niet dat we rijden, jullie weten zelf wel wat dit betekent voor vandaag!" Ik baal! O nee dit betekent straks niet alleen geen Boston marathon maar ook geen 6-star!! Na ruim een half uur krijgt de chauffeur groen licht van de organisatie. We mogen onze weg vervolgen. Ik ben enorm blij. Het weer maakt me helemaal niet uit, ik ben hier met een missie -----> 6-STAR ophalen!!. Just run and finish.
Eenmaal aangekomen in Hopkinton park is het nog steeds regenachtig. Alles is kletsnat. Toch doet het me weinig. Ik loop langs de eerste grote tent en zie vanuit mijn ooghoek een tentje staan van Cliffbar. Ik denk BETER, ik heb wel trek in een reepje…of 2 haha… en NOG BETER ze hebben klapstoeltjes in die tent. Een geluksmomentje, want er is nog een stoeltje vrij. Ik ga zitten en een van de heren is zo aardig om een deken voor me te halen. Ik ben helemaal blij. Tot nu toe gaat het gewoon lekker allemaal. Leuke mensen, gezellig kletsen en warm en relaxed zitten en niet te vergeten ik ben voorzien van eten en drinken. Dan opeens staat Matthijs voor de tent. Had hem eerder al een berichtje gestuurd, niet wetende of hij zijn mobiel mee had. Al snel komt er voor hem ook een stoeltje vrij. Gezellig! Hij vertelt me nog kort over heartbreak hill; een zwaar stuk in het parcours. Niet veel later mag Matthijs al richting de start vakken , maar ik moet nog even geduld hebben tot mijn wave ook word geopend. Om 09.45 uur is het dan eindelijk zover. Ik mag richting de startvakken lopen! Ik dump mijn oude kleding in de daarvoor bestemde zakken, deze kleding verzamelt de organisatie voor hergebruik. Alleen het lopen richting de start laat me al genieten, wat is het toch prachtig! De huisjes langs het parcours, de mensen, de sfeer is zo gemoedelijk. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nu toch wat vaart moet gaan maken, want mijn coral is vooraan en ik ben er nog lang niet. Ik passeer een grote menigte en ben net op tijd in mijn startvak. Nog 2 minuten te gaan! Het startschot klinkt en “ we zijn los”. Tja het tempo, ik moet toch iets. Ik besluit te starten op 4,25 min/km. Dit is voor mij een mooi en redelijk relaxed tempo. Ik heb alleen al vanaf de start last van mijn maag en darmen. Ik hoop erop dat dit gevoel vanzelf verdwijnt en dat het wellicht toch iets van onbewuste zenuwen zijn. Het lopen gaat goed, maar helaas moet ik toch echt op km 7 een dixi bezoeken. Bah wat een ellendig gevoel. Hoppa dixi uit en mijn weg vervolgen. Ik zeg tegen mijzelf dat dit gevoel maar bijzaak is en ik focus me op de prachtige omgeving. De mensen langs het parcours die de lopers aanmoedigen. Ik pak elke waterpost mee en elke 7 km werk ik een gelletje naar binnen. Om me heen zie ik dat het druk is. De mensen aan de kant zijn enthousiast, ze moedigen ons aan. Ze staan daar voor de lopers. Het is geweldig! Het word alleen maar warmer en om me heen zie ik mensen gewoon lopen, stil staan, spugen en soms zelfs zwalkend het parcours over gaan. Op km punt 26 zie ik Fred staan met een grote glimlach. Wat ben ik enorm blij hem daar te zien. Ik loop naar hem toe en omhels hem.
Het weer wordt alsmaar mooier, de heuveltjes worden steiler en groter, mijn tempo daarentegen lager haha. Ik ben aangekomen bij “Heartbreak Hill” en ervaar direct waar Mathijs mij al voor waarschuwde. In mijzelf doop ik de heuvel tot “Heartbeat Hill” want mijn BPM is deze marathon nog niet zo hoog geweest.
Natuurlijk merk ik ook dat mijn tempo daalt, maar ik vind het prima. Ik ervaar alles nog als positief en ik maak me niet druk, ik heb geen zin om me extra in te spannen en te vechten tegen de heuvels. Ik wil genieten! Een keer bewust een marathon mee maken, de sfeer voelen en de omgeving zien en dat gebeurd ook. Ik blijf solide door lopen. Om me heen zie ik mensen geparkeerd staan. Anderen houden tempo. Ik zeg tegen mijzelf: “ hoe hoger de heuvel, des te groter de afdaling”. Oftewel lekker positief blijven denken. Dan opeens hoor ik een man langs het parcours zeggen: “Je hebt het gehaald!! Dit is het einde van Heartbreak hill.” Nou beter…ik voel me prima, dus gooi het tempo er weer wat meer op. De laatste km-ers gaan zo lekker. Ik haal enorm veel mensen in . Ik weet dat er nog twee bochten aan komen en in de laatste bocht zie ik de KIKA groep staan. Ik loop er naar toe voor een high five en vervolg mijn weg naar de finish….of toch niet. Ik hoor opeens Hans roepen:” Lisanne, Lisanne, Lisanne.” Daar zie ik mijn Hansie staan, met de tranen in zijn ogen. Ik loop naar hem toe voor een zoen! Dan mag ik nog voor een laatste keer het tempo opvoeren voor de laatste paar honderd meter. Ik ren, gebaar het publiek en ze juichen. BAM! Kippenvel!
Ik finish in 03:16:30. Ik finish bij de Boston marathon en ik weet het ----------------> Ik ben een Abbott World Majors SIX-STAR FINISHER!!!!!!! Ik heb het gedaan! Ik heb het gehaald! Ik heb gelopen, ik heb genoten en ik ben klaar om mijn medailles op te halen. Eerst mijn Boston marathon medaille en daarna mag ik mijn six-star medaille in ontvangst nemen. Ik ben trots, ik ben blij en voel me enorm dankbaar dat ik dit heb mogen en kunnen doen. Dat ik de kans heb gekregen om dit te doen. En dan…..schiet de kramp in mijn benen en kan ik geen stap meer verzetten. Ik word opgehaald met een rolstoel en ze brengen me naar de EHBO post waar ze me horizontaal op een soort van veldbed kwakken. Maar hey…ik lig daar wel met mijn 6-star medal haha. De kramp verdwijnt vrij snel, maakt voor plaats voor nieuwe energie, en ik loop naar de family meeting point. Onderweg haal ik nog wat lopers in die duidelijk minder hersteld zijn van de inspanning.
Bij het meetingpoint staat Hans me al op te wachten. Ik besef me enorm goed dat dit zonder hem niet mogelijk was geweest en het dus eigenlijk ook zijn six-star is! Onze six-star!We genieten nog een paar dagen van Boston en daarna mogen we weer naar huis. Naar onze eigen SIX STARS!! Hoe mooi het allemaal ook is, ik mis onze 6 kinderen altijd enorm.Ik wil iedereen bedanken, want we hebben de afgelopen jaren, uit allerlei hoeken, veel hulp gekregen om dit mogelijk te maken. Mensen die ons steunden door op onze kinderen te passen. Mensen die ons steunden door het sturen van een bericht, een kaart. Mensen die mij steunden en nog altijd steunen met de marathons die ik loop voor Stichting KIKA, wat voor mij heel erg belangrijk is. Trainers die me hebben geholpen richting de marathons. En dit zijn slechts een aantal voorbeelden
Ik ben ook dankbaar dat het hardlopen me nu al zo veel gebracht heeft. De emoties, leermomenten, maar vooral veel mooie en dierbare momenten. Ik heb veel nieuwe mensen mogen leren kennen. Sommige zijn vrienden voor even, anderen zijn vrienden voor het leven geworden.
NEW YORK marathon 2016
CHICAGO marathon 2017
TOKYO marathon 2018
LONDON marathon 2018
BERLIJN marathon 2018
BOSTON marathon 2019
En nu…. Hoe nu verder nu ik mijn Abbott world majors six-star heb. Val ik nu in een gat? Voel ik me doelloos? Absoluut niet! Sterker nog ik heb nog zoveel doelen en een enorme bucketlist. Ik ga wel proberen zoveel mogelijk doelen te combineren om ze versneld af te kunnen vinken van mijn bucketlist. In 2020 ga ik weer een marathon voor KIKA lopen, het doel waar ik me sinds 2015 actief voor inzet. Een ander doel is om het zwemmen en fietsen actiever op te pakken om eens te kijken of de Triatlon iets voor mij is. Een strong Viking marathon wil ik graag een keertje gedaan hebben. Zo zijn er nog diverse dingen die ik wil doen, maar alles op zijn tijd!
Wowie! Groot in het Boston Magazine 2020!! Super bedankt Cindy Nierkes en Anton van Nijkerk voor het toesturen!
Reactie plaatsen
Reacties