Marathon nummer vijfentwintig.
Marathon on the Rocks in Bornholm Denemarken.
De wekker gaat iets voor 05:00 uur en meteen begin ik met een deel van het ontbijt en drinken. Nog even 45 minuten slapen en dan start het echte ontbijt om 06.00 uur. Voor mij net iets te laat, maar het hotel Skovly biedt het ontbijt niet eerder aan en ben dan ook blij dat ik zelf mijn voorbereidingen heb getroffen. Het ontbijt wat aangeboden word is trouwens prima voor elkaar en niets ontbreekt.
Om 07.15 uur vertrekken de lopers met de bus naar naar start in Gudhjem. Ik zelf rij met de organisatie mee. Ik heb geen stress, geen zenuwen, maar ik voel me niet optimaal. Ik start met darm problematiek en loop een half uur voor de start naar de aanwezige dokter en krijg wat medicatie om mijn darmen rustig te krijgen. 🙄🥴.
Het is een select groepje lopers, maar dat maakt het niet minder mooi. Om 08.00 uur telt race director Lars af en mogen we loooooossss🥳.
Ik probeer gedoceerd te starten en het tempo niet te hoog te houden. Met vierentwintig graden bij de start, hoop ik dat de temperatuur niet te veel zal gaan stijgen. De eerste 400 meters zijn asfalt en dan beginnen de smalle paadjes door de bossen. Samen met twee heren pakken we de smalle paden in een mooi tempo. Het is oppassen geblazen, want overal liggen keien en wortels van de bomen op de paden.
De eerste kilometers vliegen voorbij. Ik geniet van het spelletje. De afdalingen en de klimmetjes. Op kilometer 6, ter hoogte van Helligdansklipperne, mis ik de trap in parcours en hoor ik de loper achter mij zeggen:" Lis we missed the part with the stairs". !;#^%%&@ Dit betekend omkeren en de trap alsnog mee pakken. Eigen schuld, want ik had onbewust echt wel mee gekregen dat ik af moest slaan.
Net iets voor kilometer negen zit er een klim in het parcours. De beide heren pakken met een mooi tempo door en ik laat het tempo daarentegen iets zakken. Run smart! De kilometers gaan lekker, maar ik voel de zon wel branden. Ik ben blij met de vele waterposten op het parcours, want die geven mij de mogelijkheid om af te koelen. De kilometers vliegen voorbij en bij kilometer dertien en een half mag er een klein stukje strand mee gepakt worden. Ik voel me als een tank die zich door het zand verplaatst. Alles behalve soepel dus. Meteen volgen er wat trappen en klimmetjes.
Na een aantal kilometers loop ik door het centrum van Allinge langs de haven. Wat een gezellige sfeer!
De kilometers blijven soepel gaan en ik geniet van de prachtige uitzichten. Ook mag ik een keien strandje overbruggen. Mijn enkels klappen alle kanten op, maar ik overleef het weer!
De temperatuur loopt op en ik voel dat het iets met mij doet, maar niet erg genoeg om het tempo omlaag te gooien. Ik loop dus gewoon lekker door!
De route is divers, keien, bospaden, strand, zand, afdalingen, klimmetjes en klauteren over de rotsen!
Vanaf kilometer drieëntwintig loop in met een boog om "Hammershus", vanuit mijn ooghoek heb ik hier zicht op. Ondertussen passeer ik wat runderen die zich niets aantrekken van mijn aanwezigheid. Het loopt nog steeds geweldig. Zo leuk al die klimmetjes over de rotsen, de afdalingen over de paadjes. Ik geniet! Ik hou van trails.
En dan komt er een heftige klim aan langs de Nevadaklippen. Ik ben buiten adem en blijf half hangen in een astma aanval, waar ik ook vrij snel weer uit ben. Poh!!! Wat voelt dit zwaar. Ik blijf door lopen en pak een stuk afdaling. Het voelt als herpakken. en door gaan. Heerlijk! Na kilometer negentwintig loop je omhoog over de Stahlbogenbrügge, om meteen een afdaling in te gaan. Op de brug staat een fotograaf, dus ik probeer nog even mijn beste lach te tonen haha.
Ik pak de afdaling over de rotsen paadjes en ben onvoldoende gefocust, waardoor ik met mijn linkervoet achter een kei blijf steken. Ik klap keihard onderuit op mijn knie en linkerhand. Ik voel een enorm pijnscheut en schreeuw @&@^%@&@* het uit. De pijn in mijn pink is intens en moet bijna overgeven van het gevoel. Ik weet meteen dat mijn vinger gebroken is. Mijn hand zit onder het bloed. Ik blijf nog even zitten om van de schrik te bekomen. Ik voel me goed genoeg om door te lopen. Tja en wat anders te doen boven op een heuvel waar je amper bereikbaar bent.
Ik loop gestaag door, maar helemaal fijn loopt het gevoelsmatig niet meer. Evengoed geniet ik van het prachtige parcours. Nog een aantal waterposten pak ik mee, maar helaas geen arts in de buurt en beslis dat de snelste weg voor mij gewoon door hardlopen naar de finish is.
Kilometer zesendertig is nog even een leuke afdaling en ik lach in mijzelf. Kilometer zevenendertig kom ik een van de beide heren tegen waarmee ik was opgelopen de eerste kilometers. Ik vraag hem of alles goed gaat, maar hij zegt dat het te zwaar is en hij verder wandelt. Ik loop dan ook verder.
De laatste kilometers zijn prachtig een geweldig parcours met uitzichten die overweldigend zijn. Ik weet niet wat er in mijn hoofd om gaat, maar sinds de val is mijn automatische modus aan gegaan en ben ik met een blik op oneindig naar de finish gelopen. De laatste 200 meter versnel ik nog iets en ben ik blij dat ik finish! Meteen omarm ik dokter Liesbet en biggelt er een traan over mijn wang. Wat een avontuur! Een die ik voor geen goud had willen missen.
Albatros Adventure Marathons bedankt wederom voor een geweldige marathon!!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat ben jij een enorme bikkel. Ik heb heel veel bewondering voor je doorzettingsvermogen en grote bescheidenheid.
Groet Ton