Amsterdam Oktober 2022

De eerste kilometers gaan lekker. Ik maak een praatje met een aantal andere lopers. Het stuk door het vondelpark vind ik schitterend! Vanaf kilometer vier sla je af naar rechts en loop je door het Rijksmuseum.  Hoe gaaf is dat!

Ik geniet hier van. Zoveel mensen die ik ken of herken. Als ik op kilometer zes loop,

zie ik in tegengestelde richting de kopgroep aan komen hardlopen. Zij lopen dan al op kilometer negen!! Het is gaaf! Bekenden zoals Richard Douma, Björn Koreman en nog veel meer. Samen met Levi loop ik verder, we zien bekenden langs het parcours en we genieten. Ik voel wel dat mijn hamstring strammer word en net iets na het passeren van de acht kilometer zeg ik tegen Levi dat hij zonder mij verder moet. Ik weet dat ik de aankomende twee weken nog twee marathons mag lopen en ik ga niets forceren. 

Het weer is schitterend en ik loop eigenlijk best wel heel fijn. Net iets na de keerlus op kilometer twaalf en een half zie ik mijn loopmaatje Klaas. We zwaaien even naar elkaar. Ik blijf in mijn tempo doorlopen. Vanaf iets voorbij de dertien kilometer, beginnen de kilometers langs de Amstel en ik verbaas mijzelf...., want toen ik ooit....in een ver verleden eens 'chef hek' mocht spelen toen ik nog bij de politie werkte, kon ik mij  niet voorstellen dat mensen het leuk vonden om langs de Amstel hard te lopen.... alleen nu betrapte ik mijzelf dat ik juist genoot van dit stuk. Het spektakel op het water, de roeiboten en het rumoer over de Amstel. Opeens komt Klaas op kilometer zeventien naast mij lopen. Hij ziet er fit uit. We praten even, maar ik zeg hem dat hij door moet lopen. Mijn hamstring is gewoon te stijf om tempo mee te pakken. Het rare is, dat ik mij prima voel en dat ik voor mijn gevoel in dit tempo zo de finish over kan lopen.

Ik blijf genieten en na kilometer 19 mogen we middels een brug naar de andere zijde van de Amstel. Er komen nog een aantal bekenden naast mij lopen, een praatje maken en  dan zitten we al weer over de helft van de Amsterdam marathon! Aan deze zijde van de Amstel is het een beetje oppassen, want er zitten een soort van slecht zichtbare drempels in de weg en tot bijna drie keer aan toe klap ik bijna onderuit waarbij de laatste keer is ter hoogte van een soort boeren protest. Ik focus mij weer, al merk ik dat ik gewoon aan het dagdromen ben. Ik geniet!

De kilometers blijven weg tikken en nog steeds zijn er mensen die meelopen en mij aan spreken omdat ze mij herkennen. Stiekem is dat toch best leuk! Opeens hoor ik op kilometer negenentwintig en een half iemand mijn naam roepen. Ik kijk naar rechts en zie meteen dat het Anne Marie is, een stewardess waarmee ik begin van het jaar over hardlopen en marathons heb gesproken. Wat leuk!! Even snel een high five en door.

Ik vervolg mijn missie. Ik loop lekker, ondanks mijn lagere tempo. Vanaf kilometer tweeëndertig wil ik rechtsaf slaan, maar in een split second zie ik links op het parcours mijn maatje Klaas wandelen. Ik twijfel niet en loop naar hem toe en sla een arm om hem heen. Ik zeg dat hij niet op moet geven. Hij zegt dat het goed komt en ik door moet lopen. Ik weet en ken Klaas zijn struggle voor deze marathon. Ik zie en voel dat hem alleen laten geen optie is en vertel hem dat we deze marathon samen naar de finish gaan.

We Splitsen het laatste deel van de marathon op in partjes. We lopen van container naar bord, wandelen en lopen weer van hoek tot verkeerslicht en zo verder. Het is een strijd, maar wat ben ik MEGA trots op mijn maatje. De pijn is van Klaas zijn gezicht af te lezen, maar hij blijft door gaan. Het publiek is echt fantastisch en iedereen moedigt Klaas, en ook mij, aan om door te gaan! Op dat moment voelt Klaas dit nog niet helemaal zo en zegt hij zelfs dat het een walk of Shame is. Ik begrijp zijn opmerking, maar ook wetende dat hij dit na de marathon anders zal gaan ervaren. Tja waar doe je goed aan als iemand er doorheen zit, beetje doorpraten over van alles en nog wat. Soms moet ik van binnen best lachen, want over en weer zeggen we dingen die we misschien op dat moment niet menen, maar nu wel even vermelden. Zo vallen de woorden karma, luie draak en nog veel meer van dit soort termen.

Ik wil maar 1 ding en dat is samen die finish halen! Net iets voor kilometer negenendertig is alle energie op bij Klaas en dan kan drie kilometer wandelen nog echt heel zwaar en emotioneel voelen. Ons doel is bijgesteld, maar ons einddoel is niet veranderd. Die finish gaan we halen. Het publiek is echt fantastisch! Jeetje wat steunen ze Klaas! Het is bizar zo mooi! Ook ik vecht tegen mijn gemengde emoties als ik mijn maatje zo zie.