Groenland Oktober 2022

Het ontbijt heb ik van te voren al goed gecalculeerd. Ik weet precies wat ik wil eten en drinken voor de marathon. Ook neem ik een extra krentenbol mee, want ik weet dat ik net iets langer moet wachten dan gewenst is, in verband met de tour naar de start.

Ik voel mijzelf prima. Ik hou niet echt van de kou, maar ik verheug mij toch enorm op de marathon en het lopen op de ijskap.

Rond 07.00 uur vertrekken we met de auto naar de start. Het is nog even een uitdaging, want het is enorm glad. Onderweg zien we een paar sneeuwhazen, rendieren, musk oxen en een vos. De kou is gewoon te zien aan het uitzicht. Als ik even uit de auto stap, voel ik dat mijn voeten zo ontzettend koud zijn. Mijn hardloop schoenen zijn niet gemaakt voor deze kou.

Het is bijna zover, want om 09.00 uur gaan we van start. De start is op de top van de Avalanche heuvel. Het wegdek is bedekt met een laag sneeuw.  Het aftellen is begonnen 3,2,1 en dan klinkt het startschot van het geweer. We mogen looooosssss.

Bijna drie kilometer gaat het parcours op en af. Het is meteen een uitdaging, want het lopen op spikes in combinatie met het glooiende parcours gooit mijn hartslag omhoog. Op sommige stukken ren ik werkelijk over een laag ijs, maar met de spikes is dat prima te doen. Ik passeer point 66 met een prachtig uitzicht op de Russel Glacier. Nog even een enorm glad stuk en dan is de klim over de smalle paadjes over de Morraine  voordat ik de ijskap op loop. Het uitzicht is geweldig.  Ergens vind ik het een beetje spannend, want zelfs met de spikes glij je nog alle kanten op over de ijskap. Ik moet de focus houden, want het volgen van de paaltjes is cruciaal om de ijskap veilig over te lopen. Onder mij hoor ik het ijs soms zo hard kraken dat ik er van schrik.

Het uitzicht op de ijskap is onbeschrijfelijk mooi. Zo lichtblauw, zo onwerkelijk! Ik laat wat hardlopers passeren, omdat ik op sommige stukken voorzichtig wil lopen. Ik bereik het keerpunt op het ijs en vervolg mijn weg terug over de ijskap,  de morraine  en kom dan aan bij de eerste waterpost.  Ik gooi mijn spikes uit, neem wat isotone drank en vervolg mijn weg. Meteen heb ik spijt dat ik mijn spikes heb afgedaan. Wat bezielde ik. Een vlaag van verstandsverbijstering? Ik weet het niet, maar dit word een uitdaging. Nog geen 200 meter verder glij ik alle kanten op over een ijslaag op de weg, maar het gaat net aan goed.

Ik blijf door lopen en zo nu en dan moet ik echt oppassen dat ik niet val. Het parcours blijft glooiend en het uitzicht op Russel Glacier is adembenemend.  Net na kilometer negen is er een forse afdaling en met deze forse afdaling is ook een flink pak ijs op het wegdek. Ik wil het ontwijken, maar het is te laat. Als een glas wat je over de tafel schuift, glijden mijn voeten alle kanten op naar beneden. Ik voel me als bambie op het ijs. Mijn hart zit in mijn keel en ik heb moeite om te blijven staan. Ik wil zachter gaan, maar door de steile afdaling ram ik met een flink tempo naar beneden. Ik heb het niet meer. Uiteindelijk kom ik op een vlakker stuk en nadat mijn heupen, benen, armen en enkels ongeveer alle kanten zijn opgeklapt kom ik veilig tot stilstand. Pfieuw dit had zo fout af kunnen lopen. Ik moet echt even op adem komen. Hoe een belevenis van een paar seconden een eeuwigheid kan duren, waarvan de uitkomst als een 50/50 aan voelt.

Ik vervolg het glooiende parcours wederom en neem weer iets 't drinken bij kilometer tien. Hier kom ik de eerste dame tegen. Ik vraag haar of alles ok is maar ze voelt zich niet optimaal. Ik vraag haar of ze met mij mee wilt lopen en dat wilt ze. Helaas is na twee kilometer het tempo toch iets te hoog voor haar.

De kilometers vliegen voorbij en vanaf kilometer negentien loop ik in een soort S bocht naar die enorme heuvel die ik moet beklimmen. Ik passeer long lake en voel me nog sterk. De klim mag beginnen en dat gaat eigenlijk vrij goed. De laatste vijftig meter wandel ik, om mijn benen niet op te blazen. Eenmaal boven op de heuvel, precies op de helft van het parcours, wil ik weer iets te drinken pakken. Opeens voel ik me echt enorm dizzy en zwalk ik, alsof ik teveel alcohol heb gedronken. Gelukkig verdwijnt dat gevoel snel en ga ik weer verder. 

Vanaf nu is het parcours een feest der herkenning,  want gisteren tijdens de halve marathon liep ik over precies hetzelfde gedeelte van het parcours. Er is geen sneeuw meer op het gedeelte waar ik loop, maar nog wel veel stukken ijs. De focus moet dus blijven. Ik geniet van de kou en het zonnetje. De kilometers vliegen voorbij en na alle heuveltjes ben ik al aangekomen op kilometer dertig. Ik neem iets te drinken en loop dan weer door.

Het loopt zo fijn en ik geniet van dit parcours. Opeens zie ik een hardloper voor mij wandelen en ik vraag hem of hij ok is. Hij zegt van niet en vraagt of ik de dokter wil waarschuwen. Ik vraag hem of hij goed genoeg is om dan even alleen te zijn en hij beaamt dat dat goed is. Ik weet dat er op vierhonderd meter een andere hardloper achter hem loopt en ik durf het aan hem alleen te laten. Ik zie een auto op mij af rijden en vraag de bestuurder naar de loper achter mij te gaan, zodat ik hulp kan halen. Niet veel later bereik ik de waterpost en vraag voor de dokter.  Het blijkt dat deze al bij de loper is. Dat stelt mij gerust en loop dat weer een stuk fijner verder.

Zelfs na de halve marathon van gisteren loopt het nog zo fijn. Mijn hamstring voelt ok zo lang ik geen gekke tempo's erin gooi.

Ik weet dat ik een laatste flinke klim heb ter hoogte van kilometer negenendertig. Ik kijk achterom en geniet van uit uitzicht over het Akuliarusiasuup Kuua. Ik wandel even en als ik boven aan kom voel ik me nog zo fit. Ik loop naar beneden en de laatste twee kilometers zet ik iets tempo erbij. Ik ben zo blij. Ik loop Kangerlussuaq binnen en dan heb ik nog zevenhonderd meter te gaan. Een klein recht stuk met een klein bochtje naar links om te finishen.

Wat voelt dat goed. De laatste vijftig meter en dan finish ik ter hoogte van de Polar Lodge. Ik krijg meteen twee prachtige medailles. Eén voor de marathon en één voor de Polar challenge. 

Dit weekend liep ik op zaterdag een 21,1 km en op zondag 42,195 km en het voelde fantastisch.  Natuurlijk liggen mijn tempo's momenteel iets lager, maar met zestien marathons in 2022 voel ik mij conditioneel enorm fit.

Bedankt Albatros Adventure Marathons voor wederom een prachtig avontuur.

Dankbaar voor deze ervaring en blij en dankbaar dat Hans dit thuis samen met de kinderen mogelijk maakt. Nu de aankomende weekenden lekker thuis bij mijn gezin.

Mijn plannen met betrekking tot hardlopen tot eind van het jaar....is actief herstel. En natuurlijk het organiseren  van de bargerveen wintertrail actie voor KiKa op 18 december.